De afgelopen vijf jaar ben ik werkzaam geweest als booking agent voor verschillende boekingskantoren. Als booking agent was ik verantwoordelijk voor het regelen van optredens voor bekende deejays over de hele wereld, inclusief de daarbij horende feesten, met korte nachten en lange vluchten. Na ruim vijf jaar als booking agent te hebben gewerkt, besloot ik begin dit jaar mijn baan op te zeggen om samen met mijn vrouw te gaan reizen: eerst door Azië en daarna langs de westkust van Amerika. Na onze reizen zou ik vanaf april beginnen met mijn nieuwe baan voor een Belgisch dance festival.
Mijn vrouw en ik begonnen onze Azië trip begin januari in Bangkok, waar toen net de eerste berichten over het coronavirus naar buiten kwamen, maar het nog niet het gesprek van de dag was. Het virus stond nog in de kinderschoenen en er heerste voornamelijk een gevoel van ‘het zal wel loslopen’. Daarna zaten wij drie weken op het piepkleine Thaise eiland Ko Lanta. Het enige wat je daar over corona voorbij zag komen was niet het virus, maar het bier.
Toen we vanuit Ko Lanta doorreisden naar Singapore werd het door alle voorzorgsmaatregelen daar al snel duidelijk dat het menens was met dat nieuwe coronavirus. Zo mochten Chinezen Singapore niet meer in, de meerderheid van de mensen droeg mondkapjes, bij clubs werd je temperatuur gemeten en van Universal Studios tot Marina Bay Sands was desinfectie te krijgen. Niet vreemd, want Singapore was op dat moment, na China, het land met de meeste coronabesmettingen. Het voelde allemaal een beetje surreëel. Zoals het begin van een zombie film, waar het leven nog gewoon doordraait en de zombies nog niet getransformeerd zijn in losgeslagen herseneters.
Toen we terugkwamen in Nederland was er nog geen virusje aan de lucht. Het enige mondkapje dat ik zag, was tijdens mijn afspraak bij de tandarts en handen wassen hoefde alleen nog na een toiletbezoek. Daar kwam al snel verandering in, want enkele weken later was ook de eerste coronabesmetting in Nederland een feit. Het eerste officiële slachtoffer kwam uit het dorp Loon op Zand en is in mijn woonplaats Tilburg nietsvermoedend carnaval gaan vieren waardoor het virus zich vermoedelijk als een lopend vuurtje is gaan verspreiden. In het begin werd er hier in Tilburg nog vrij lacherig gedaan over corona. Zo ging het logo van onze lokale voetbaltrots Willem II rond, maar dan veranderd in Wuhan II, verwijzend naar het epicentrum van de uitbraak in China.
Maar dat lachen verging al snel. Ook voor ons. Er kwam een inreisverbod naar Amerika waardoor we onze rondreis niet meer konden maken en alle festivals werden gecanceld waardoor mijn nieuwe baan niet meer doorging.
De pandemie, en daarmee het gebrek aan perspectief in de evenementenindustrie, dwong mij om een langere sabbatical te nemen dan ik aanvankelijk had gedacht. Het begin van mijn ‘koos werkeloos’ bestaan vulde ik met gamen, Netflixen, bier drinken en het consumeren van al het nieuws dat er maar te vinden was over corona. Ik volgde vijf nieuwsapps tegelijkertijd om maar niets te missen van het laatste nieuws. In het begin was dat eerlijk gezegd vooral uit spanning en sensatie. Alsof je live meekijkt naar de SpaceX lancering via vijf nieuwsapps om te zien of de lancering goed of fout gaat. Maar naarmate de ic’s voller begonnen te raken, nam de angst het over van de spanning en sensatie.
De pandemie legde de hele wereld stil. Het leek wel alsof de aarde op adem moest komen en ons hiermee de tijd wilde geven na te denken hoe we daarna verder zouden gaan. De vraag hoe we daarna verder zouden gaan, bleef mij bezighouden en werd versterkt door de illustratie van Brenna Quinlan, waarop je het ‘oude normaal’ ziet afgebeeld voor corona, de tijd waarin we nu zitten met corona en een groenere wereld na corona met gelukkigere mensen, minder uitstoot en meer natuur.
Dit beeld bleef zo in mijn hoofd zitten dat ik besloot om mij meer te gaan verdiepen in thema’s als natuur, milieu en klimaat. Zo begon ik obsessief boeken en nieuwsberichten te lezen, studies door te spitten en documentaires te kijken. Een hele omschakeling voor iemand die buiten Pietje Bell op de basisschool amper een boek heeft gelezen in zijn leven. Komend uit de wereld van seks, dance & rock-‘n-roll begrijp ik dat natuur, milieu en klimaat niet de meest ‘coole’ onderwerpen zijn om het over te hebben, maar het zijn wel de belangrijkste onderwerpen om iets om te geven.
Want door alle verdeeldheid die zich momenteel afspeelt in de wereld zouden we bijna vergeten dat de allergrootste crisis zijn kookpunt aan het bereiken is. Een crisis die jaarlijks, ook in Nederland, voor meer doden zorgt dan nu de coronacrisis en als we niet drastisch andere keuzes gaan maken voor nog veel meer doden gaat zorgen. Namelijk: de klimaatcrisis.
De Klimaatspagaat is een podcastserie voor alle ‘groentjes’ die, net als mij, niet terug willen naar het ‘oude normaal’, maar mee vooruit willen naar een ‘PlanetProof’ Nederland, en willen weten hoe je daaraan bij kunt dragen.
Ik besef mij dat ik een shitload aan informatie over je uit ga storten. Daarom heb ik besloten om mijn podcastserie in 9 afleveringen op te delen. In het eerste deel vertel ik je wat het klimaatprobleem is, waarom het een probleem is en wat er zich momenteel allemaal afspeelt. De overige delen bestaan uit één klimaatactie per aflevering. De andere klimaatacties worden iedere week gelanceerd op de SoundCloud, Spotify en iTunes van De Klimaatspagaat.
